Dromen van het gewone
Gewone dingen weven beelden.
Talloze werken in het Westen zijn in contrast hiermee of in resonantie ermee geconstrueerd. Caravaggio heeft in zijn tijd licht geworpen op de weergave van wat ons omringt. De virtuositeit van Chardin sublimeerde de onderwerpen van zijn stillevens. Onze ogen werden geopend. Sindsdien hebben veel kunstenaars het leven om hen heen verheven tot een geschilderde, gebeeldhouwde, gegraveerde en later gefotografeerde of geïnstalleerde vorm. Het wordt dan gevangen als een onveranderlijk wezen. Een creatie waarin objecten een nieuw lied zingen. Graciela Iturbide, wier foto's momenteel te zien zijn in de Fondation Cartier pour l'art contemporain, biedt ons de kenmerken van een persoon, een plaats of een object voor onze beschouwing. Geanimeerd of niet, de elementen die hen omringen ontvouwen zich in het beeld. Zijn foto's belichten lijnen: die van de aanwezigheid van de omgeving. De lens wordt dan "dit kleine venster", waardoor "je componeert, je droomt van de werkelijkheid, alsof de camera je toestaat een synthese te maken van wat je bent en wat je hebt geleerd van de plek." [1]
We zijn omringd door veel gewone mensen. Mahault de Raymond-Cahuzac, kunsthistoricus (1) Graciela Iturbide in "Imaginer l'Image. Interview met Graciela Iturbide door Fabienne Bradu", Heliotropo 37 (catalogus van de tentoonstelling in de Fondation Cartier pour l'art contemporain).