Essentiële kunst
Wat een paradox dat dit woord ons dagelijks leven is binnengedrongen en er een integraal onderdeel van is geworden: opsluiting. Toegegeven, het betekent beperking, opsluiting, maar het is afgeleid van het woord confins, dat de uiterste grenzen van een gebied aanduidt, inclusief de grenzen die immense ruimtes zoals de hemel en de aarde van elkaar scheiden. Het wordt altijd in het meervoud gebruikt, alsof het de deur opent naar diversiteit. Als we vanuit deze invalshoek naar onze huidige situatie kijken, zonder engelachtig te zijn, kan dat ons aanmoedigen om onze leefruimtes tot het uiterste te drijven en er zelfs overheen te gaan.
Kunst is een van de realiteiten van het verleggen van onze grenzen. Het is misschien in deze tijd, waarin we verstoken zijn van toegang tot galerijen, tentoonstellingen en musea, dat we meer tijd nemen om de werken die ons omringen te overdenken, dat we met nostalgie terugdenken aan vroegere bezoeken en meer dan ooit het verlangen voelen om terug te keren.
Alle spelers in de kunstwereld hebben dit begrepen en doen hun uiterste best om kunst bij ons thuis te brengen. Onze hartelijke dank aan hen! Gedwongen om te sluiten, helpen ze het algemeen belang te dienen, aangezien ze geen deel uitmaken van de plaatsen die "essentiële" producten of diensten aanbieden. En we worden herinnerd aan de vraag die vaak gesteld wordt in filosofietentamens: Is kunst nuttig? Het antwoord waarop we deze dagen zouden moeten nadenken zou kunnen zijn: "Nee, daarom is het essentieel". Het plan van Robert Filliou zou bestaan hebben uit deze spreuk, die we in ons eerste hoofdartikel in herinnering brachten: "Kunst is wat het leven interessanter maakt dan Kunst".
Clara Pagnussatt
