Adem van stilleven
"Hier zijn vruchten, bloemen, bladeren en takken, En dan is hier mijn hart dat alleen voor jou klopt. Scheur het niet met je twee witte handen En moge voor je ogen zo mooi het nederige geschenk zoet zijn." [1]
Door het afgebeelde object geeft het stilleven de tijd weer. Het legt een vorm vast in een moment van zijn leven en zijn relatie met andere elementen. Zonder verhaal is het object er, voor onze ogen. Het biedt zichzelf aan.
Of het nu gaat om een compositie binnen een antiek fresco, een door Jansenist geïnspireerd stilleven uit de 17e eeuw, een levenloos object dat een onderwerp werd onder het oog van Chardin, of het onderwerp van onderzoek door de avant-gardes, het stilleven overstijgt zijn eigen grenzen. Het is zowel een plaats van creatie als een vertrekpunt. De vrije keuze van objecten en de manier waarop ze zijn geassembleerd stellen beeldend kunstenaars in staat om ruimte, kleur en vorm te bestuderen. Ze vinden oplossingen voor picturale problemen, maar ook voor bepaalde innerlijke vragen.
Stillevens blijven bestaan. Het is zowel een kweekvijver als een onderzoeksgebied voor hedendaagse kunstenaars en is zowel hedendaags als tijdloos. De flexibiliteit die het biedt, blijft het oog uitdagen. Biedt het object, zijn materialiteit en zijn eeuwigheid ons een adem van contemplatie: die van onszelf?
Mahault de Raymond-Cahuzac
[1] Paul Verlaine, "Groen" in Romances sans paroles (1874).
Werk: Damien Cabanes, Galerie Eric Dupont © foto: Clara Pagnussatt
