Appogiatuur
In de muziek is er een ornament met een bijzondere smaak, beginnend met het woord zelf dat het aanduidt, van het Italiaanse appogiare: appogiatura. Deze onverwachte noot neemt gedeeltelijk de plaats in van de juiste noot, niet om deze te vervangen maar om ondersteuning te bieden. De hoofdnoot neemt er geen aanstoot aan, maar wordt erdoor verheven. Wat nog verbazingwekkender is, is dat deze verheffing plaatsvindt door middel van een dissonant. In de woorden van componist Jean-François Zygel, "appogiatura is wanneer je iets anders doet dan je zou moeten doen... en het is mooi".
Als we dieper graven in de etymologie, leert het Latijn ons dat leunen opstaan is: appodiare komt van ad podium, wat "bij een hoog punt" betekent - in het amfitheater, het platform rond de arena. Ten slotte verbergt dit woord een heus levensprogramma. Harmonie wordt soms bereikt door het onverwachte, door het succes van een project, door de steun die we krijgen binnen een team of door een partnerschap. En het woord "appogiatura" roept meer dan ooit op tot een ander: samen.
Clara Pagnussatt
